030. DELIRIUM

Tytuł: Delirium
Autor: Lauren Oliver
Ilość stron: 360
Wydawnictwo: Otwarte
Kategoria: fantasy

„Miłość – najbardziej zdradliwa choroba na świecie: zabija cię zarówno wtedy, gdy cię spotka, jak i wtedy, kiedy cię omija. Ale to niedokładnie tak. To skazujący i skazany. To kat i ostrze. I ułaskawienie w ostatnich chwilach. Głęboki oddech, spojrzenie w niebo i westchnienie: dzięki ci, Boże. Miłość – zabije cię i jednocześnie cię ocali.”

Miłość... Nie ma na nią jednej definicji. Każdy z nas inaczej ją definiuje. Nie da jej się tak po prostu zbadać schwytać czy zbadać. Kojarzy nam się z bezpieczeństwem, ciepłem. Jaki byłby świat bez miłości? Bez tego najpiękniejszego uczucia jakie istnieje, bez możliwości kochania innych?

Lena właśnie żyje w takim świecie. W świecie, gdzie miłość jest uznawana za chorobę. Jest przerażająca i bardzo niebezpieczna. W dniu osiemnastych urodzin każdy przechodzi zabieg po którym już nigdy nie pokocha. Lena, której od zawsze wmawiano, że miłość to zło nie może doczekać się tego dnia. Boi się, że tak jak jej matkę dopadnie ta straszliwa choroba - amor deliria nervosa. Gdy przypadkowo spotyka Aleksa i się zakochuje, zaczyna rozumieć. Całe jej życie było kłamstwem, a miłość nie może być chorobą. Dociera do niej, że tylko dzięki temu uczuciu może być szczęśliwa.

„Wszystko będzie dobrze. Słowa, które tak naprawdę nic nie znaczą, które są mantrą rzucaną w przestrzeń i mrok jak rozpaczliwe próby uchwycenia się czegoś, gdy się spada.”

Obraz świata bez miłości jest przerażający. Jeszcze kilkadziesiąt lat wcześniej ludzie mogli zrobić wszystko dla miłości. Zależało im bardziej na szczęściu drugiej osoby, bardziej niż na swoim. Odchodzili od zmysłów myśląc o tej jedynej osobie. Właśnie dlatego państwo uznało, że miłość jest chorobą. Chorych, których nie udało się uratować zamykano w Kryptach, aby nie mogli zarazić nią innych. Świat, w którym nie można kochać, tęsknić czy liczyć na bliskość jest po prostu przerażający. Bycie szczęśliwym jest zakazane. Świat ukazany w książce jest szokujący.

Tej książki nie da się opisać. Ją trzeba przeżyć. Tutaj każda kartka oddycha. Autorka z najpiękniejszego

uczucia zrobiła coś nielegalnego.

"Miłość - jedno słowo, niby nic, nieznaczne jak ostrze noża. Właśnie tym jest: ostrzem, krawędzią. Przechodzi przez środek twojego życia, dzieląc wszystko na pół. Przed i po. Cały świat spada na którąś ze stron. Przed i po. I w trakcie - moment na krawędzi."

Bardzo polubiłam główną bohaterkę. Przede wszystkim dlatego, że nie jest idealna. Przede wszystkim w każdej chwili była sobą. Nie zależnie w jakiej sytuacji się znalazła, nigdy nie wkładała maski kogoś innego. Uwielbiam jej sposób patrzenia na świat. Jest też bardzo realna. Chciałabym ją poznać. Najbardziej cenię w niej to, że wreszcie przełamała bariery. Myślę, że jestem trochę do niej podobna.

To samo mogę powiedzieć o Aleksie. Po prostu nie da się go nie pokochać. Autorka przedstawiła go po prostu idealnie. Nie da się nie pokochać uczucia między nim i Leną. Miłość jest dla nich czymś nieznanym. Patrzymy jak stawiają pierwsze kroki w tym uczuciu. Jest to piękne i wzruszające.

„Ten, kto skacze do nieba, może upaść, to prawda. Ale może też poszybować w górę.”

Na okładce(pięknej, swoją drogą) widnieje napis Czy gdyby miłość była chorobą, chciałabyś się wyleczyć? OCZYWIŚCIE, ŻE NIE! Wolałabym umrzeć, niż nie móc kochać. Możecie mi odebrać wszystko, dosłownie wszystko. Ale błagam, nie odbierajcie mi miłości.

Czytając przyszła mi do głowy jeszcze jedna myśl... W dzisiejszych czasach nierzadko zdarza się sytuacja, że ludzie bawią się uczuciami innych. Tak często ranią innych, czerpiąc z tego przyjemność. Czy też trzeba nas nakarmić tysiącem  kłamstw i wysłać na zabieg niszczący wirusa  amor deliria nervosa, żebyśmy wreszcie zrozumieli, że miłość to nie zabawka? Że jest ona naszym największym sprzymierzeńcem...

I po raz kolejny mam ochotę, żeby zrobić napadam na księgarnię, żeby wręczyć każdemu egzemplarz tej książki. Po prostu musicie ją przeczytać. Warto to zrobić choćby dla ostatniego akapitu, przez którego wylałam miliony litrów łez. To wspaniała, piękna, genialna i wzruszająca pozycja. Przeczytajcie koniecznie!

„Kocham cię. Pamiętaj. Tego nam nie odbiorą.”

MOJA OCENA: 11/10

Tą recenzję miałam już dodać wcześniej, ale jest awaria internetu, którą naprawią najwcześniej w środę. Recenzję dodaję u kuzynki. Więc przepraszam za to nieaktywność.