049. SZUKAJĄC ALASKI

Tytuł: Szukając Alaski

Autor: John Green

Liczba stron: 320

Wydawnictwo: Bukowy Las

Kategoria: Literatura młodzieżowa

„Oto właśnie jest strach: zgubiłem coś ważnego i nie potrafię tego odnaleźć, choć tak bardzo tego potrzebuję. To jest strach podobny do tego, którego doświadczałby ktoś, kto zgubił okulary i poszedł do optyka, a tam powiedzieli mu, że na świecie zabrakło okularów i będzie musiał radzić sobie bez nich.”

Miles Halter jest outsiderem i nie ma przyjaciół, ale nie przejmuje się tym za bardzo. W poszukiwaniu Wielkiego Być Może zaczyna nowy rok szkolny w szkole z internatem. Ma ciche i głęboko ukryte marzenie, że spotka tam przyjaciół. I poznaje Pułkownika, Larę, Takumiego, a także zabawną, seksowną i cudowną Alaskę, która wywraca jego życie do góry nogami. Wciąga całą czwórkę do swojego zwariowanego i tajemniczego świata. Milesowi wydaje się, że dzięki tej dziewczynie jest bliżej odnalezienia Wielkiego Być Może, ale zanim je odkryje musi przejść przez labirynt życia Alaski...

John Green zdecydowanie jest mistrzem. Niedawno postanowiłam, że będę mogła umierać w spokoju, jeśli przeczytam wszystkie jego książki. I te wydane w Polsce są już za mną. Jednak dalej nie mogę umierać w spokoju. Najpierw muszę spotkać Johna Greena i powiedzieć mu, że go kocham...

Mogłabym się jedynie uczepić do tego, że Szukając Alaski jest książką schematyczną, a także do stereotypowego postrzegania młodzieży. Przecież wcale nie każdy nastolatek pije, pali i ćpa. Troszkę mnie to drażniło. Wyciągnęłam z tego jeden wniosek - nigdy nie dam tej książki do przeczytania moim rodzicom, bo w przeciwnym razie na pewno nie pozwolą mi iść do szkoły z internatem.
Jako, że Szukając Alaski jest debiutem Johna Greena, to wybaczam mu wszystko. No bo jak mogłabym się gniewać na autora Gwiazd naszych wina?

„Jak ty - właśnie ty - zamierzasz wydostać się z tego labiryntu cierpienia?”

Kocham Greena przede wszystkim za jego postacie. Nie jestem pewna czy zaprzyjaźniłabym się z Alaską, gdyby chodziła do mojej szkoły, bo charakterek to ona ma... Jest po prostu genialna - ta jej wybuchowa zmienność nastojów, poczucie humoru i w ogóle spojrzenie na świat... Tylko Pułkownika polubiłam bardziej od niej. Uwielbiam te jego narzekanie na charakter Alaski i zapamiętywanie stolic wszystkich krajów oraz niski wzrost. Mimo że można znaleźć podobieństwo między postaciami w książkach Greena, to i tak każdą darzę sympatią, nawet taką, z którą w życiu codziennym nie mogłabym się dogadać.

"Gdyby ludzie byli deszczem, to ja byłbym mżawką, a ona huraganową ulewą.”

Uwielbiam to, w jaki sposób Green kończy każdą ze swoich książek. Mimo że nie pozostawia odpowiedzi to czytelnik nie dopowiada sobie ciągu dalszego. Najpiękniejsze jest to, co niewypowiedziane...

Mimo kilku małych zgrzytów, o których szybko zapomniałam, Szukając Alaski nie jest pustą książka dla młodzieży. Ona dosłownie zmusza do refleksji. Szukając Alaski jest naprawdę warta przeczytania. Jest jedną z tych książek, z którymi się żyje. Poznaje się bohaterów, ich czyny i powody tych czynów. Później czytelnik współczuje, staje się sędzią i ich oskarża, a także adwokatem, który próbuje ich wytłumaczyć...

      „Spędzasz całe swoje życie w labiryncie, zastanawiając się, jak któregoś dnia z niego uciekniesz i jakie niesamowite to będzie uczucie, wmawiając sobie, że przyszłość pomaga ci przetrwać, ale nigdy tego nie robisz. Wykorzystujesz przyszłość, aby uciec od teraźniejszości.”

MOJA OCENA: 9/10