Podsumowanie lutego!

Hejo! :)
A od tego miesiąca podsumowanie będzie wyglądało troszkę inaczej - podaruję sobie te statystyki :P Więc będzie tylko książkowo i zdjęciowo. :)

W lutym może nie osiągnęłam zbyt wielkich wyników, jeśli chodzi o czytelnictwo, ale przecież zawsze mogło być gorzej. Przeczytałam 6 książek(+ jestem w połowie Małych kobietek i Kronik Saltamontes) i chyba pierwszy raz(!) w historii bloga wszystkie zrecenzowałam.
Bóg nigdy nie mruga - Regina Brett
Spojrzenie elfa - Katrin Lankers
Wichrowe wzgórza - Emily Brontë
Wystrzałowa dziewiątka - Janet Evanovich
Jesteś cudem - Regina Brett
Niezbędnik obserwatorów gwiazd - Matthew Quick

Jest to 2180 stron, czyli około 78 stron dziennie :)

Trudno wybrać najlepszą książkę tego miesiąca. To wręcz niemożliwe. Ale najgorszą, owszem. Myślę tutaj o Wystrzałowej dziewiątce - zdecydowanie nie polecam. :) Regina Brett i Matthew Quick mistrzami <3

Na blogu pojawił się także ranking najlepiej dobranych par w literaturze :)

Świetne rozpoczęcie lutego na wydarzeniu Juventum.pl is happy.
Zapraszam do obejrzenia filmiku z tego dnia

W jedną z sobót lutego prowadziłam z koleżankami
Bal Przebierańców w parafii. Było świetnie,
te dzieciaczki są cudowne <3 

Dzień Świra w szkole! :) Chodzenie po szkole w piżamce i papuciach najlepsze <3

Marzec zapowiada się bardzo bardzo dobrze. Troszkę się boje wprawdzie o moje czytelnictwo, ale - jak to mówi mój nauczyciel z niemieckiego - jeśli są chęci to i czas się znajdzie. Czeka mnie kilka konkursów, a także rekolekcje, premiera Kamieni na szaniec, pierwsze urodziny bloga(i niespodzianka z tej okazji!) oraz dużo radości! A jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem to rozpocznę marzec w najlepszym towarzystwie :) 

Także ten... Życzę Wam dużo radości w marcu oraz jak najwięcej czasu na czytanie. 2/12 roku minęły, zaczyna się wiosna - musi być pięknie i dobrze <3 

A jak Wam minął luty? :) 

Lutowy stosik!

Od góry:

• W dżungli życia  Beata Pawlikowska - kupione dzisiaj, po przeczytaniu recenzji Karoliny wiedziałam, że MUSZĘ ją mieć. A gdy zobaczyłam, że w Matrasiku jest przeceniona, to po prostu nie mogłam się powstrzymać :)
• Wystrzałowa dziewiątka Janet Evanovich - od literatury.juventum, przeczytane i zrecenzowane. I zapomniane, na szczęście... 
• Jesteś cudem Reginna Brett - zakup własny. Gdy siedząc w Empik Cafe skończyłam czytać pierwszą książkę tej autorki - Bóg nigdy nie mruga - pobiegłam do Empisia i od razu ją kupiłam. I to chyba jedna z moich najlepszych decyzji tego miesiąca, ta książka jest niesamowita. Więcej w recenzji :) 
• Zaskoczony radością C.S.Lewis - od wydawnictwa Esprit. Już nie mbogę się doczekać lektury tej książki, Lewis jest moim mistrzem <3 
• Mofongo Cecilia Samartin - od literatury.juventum, Karolka polecała... 
• Kroniki Saltamontes. Ucieczka z mroku Monika Marin - od Autorki, jestem w trakcie czytania i ta książka jest fa-nta-sty-czna. 
• Dziecko śniegu Eowyn Ivey - prezent od rodziców :)

Dalej wypożyczam zbyt dużo książek z biblioteki, ale niestety, nie wszystkie czytam. Z oczywistego powodu - brak czasu. Dlatego postanowiłam, że na blogu prezentować będę tylko te, które przeczytam na  pewno. 

Tym razem od dołu:

• Trzy książki Szymona Hołowni - Niebo dla średnio zaawansowanych, Bóg, kasa i rock'n'roll(duet z Prokopem) oraz Last minute. 
•  Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich Małgorzata Gutowska-Adamczyk - zachęciła mnie recenzja Karolki :) 
• Dziennik Anne Frank - uwielbiam smutne książki, od niedawna szczególnie podobają mi się te związane z II Wojną Światową. Słyszałam, że książka jest warta przeczytania, nie mogę się doczekać lektury :) 
• Okularnica Elżbieta Wojnarowska - bo polecała pani z biblioteki, jak tu odmówić? <3 

A na koniec: śmiało, bądźmy delikatni! 

więcej na Małej Indywidualistce :) 

060. NIEZBĘDNIK OBSERWATORÓW GWIAZD

Tytuł: Niezbędnik obserwatorów gwiazd

Autor: Matthew Quick

Liczba stron: 320

Wydawnictwo: Otwarte

Kategoria: literatura współczesna

Zawsze mogę spojrzeć w kosmos i się zachwycić, bez względu na to, co się dzieje. A gdy spoglądam w górę, moje problemy robią się takie małe. Nie wiem czemu, ale zawsze czuję się wtedy lepiej.

Kosmos fascynuje mnie od zawsze. Uwielbiam patrzeć w gwieździste niebo, które jest dla mnie takie pełne nadziei i pomaga mi zapomnieć o wszystkim. Ta cisza, gwiazdy, ogrom przestrzeni. Gdy patrzę w głąb nieba czuję, że jestem tym, to nieskończone, potężne i piękne. Mogę godzinami siedzieć w oknie i gapić się w gwiazdy. Następnego dnia jestem nieprzytomna, ale to się wytnie. Trudne życie niepoprawnego romantyka... Gdy niebo jest wyjątkowo piękne szukam byle pretekstu, żeby wieczorem wyjść z domu. Chodzę wtedy środkiem ulicy z zadartą głową. Kilka razy, gdy szłam chodnikiem, zdarzyło mi się zaliczyć bardzo bliskie spotkanie ze słupem, ale to też się wytnie. Gdy któregoś dnia nie ma ich na niebie czuję wielką pustkę i tęsknotę. Te piękne, małe kryształki rozsypane na granatowej przestrzeni są niesamowite, najcudowniejsze na całym świecie, pełne mocy i nadziei. Jeśli też kochacie czasem spojrzeć w głąb nieba to koniecznie sięgnijcie po Niezbędnik obserwatorów gwiazd.

Finley, nazywany przez szkolnym kolegów Białym Królikiem, nie ma matki, a jego dziadek nie ma nóg. Mieszka w nieciekawej okolicy, w której nie można czuć się bezpiecznie. Tak więc, idealnego życia to on nie ma. Żyje tylko dla koszykówki i Erin, z którą, notabene, tworzą naprawdę cudowną parę. Marzy, żeby jak najszybciej opuścić swoje miasto. Pewnego dnia trener prosi chłopaka o nietypową przysługę, która będzie wymagać od niego wielkiej odpowiedzialności i milczenia. Czy dzięki temu Finley otrzyma swój bilet do Hogwartu - lepszego życia?

Nie zawsze można wybrać rolę, jaką będzie się odgrywać w życiu, lecz cokolwiek by się trafiło, dobrze tę rolę grać najlepiej, jak się potrafi.

Przeczytałam kilka recenzji tej książki i w jednej było napisane, że Niezbędnik obserwatorów gwiazd definiuje życie. Nie pamiętam, gdzie to przeczytałam. Zapamiętałam jedynie te słowa i długo zastanawiałam się, co to może znaczyć. Gdy wreszcie otworzyłam tę książkę nie musiałam długo szukać odpowiedzi. Niezbędnik obserwatorów gwiazd zdecydowanie jest wspaniałą opowieścią o życiu, która całkowicie wypełnia czytelnika nadzieją i optymizmem. Opowiada o radości i smutku, miłości i tęsknocie, prawdziwej pasji, sile przyjaźni o tym, że trzeba mieć cele i nigdy, przenigdy się nie poddawać. Tak, ta książka zdecydowanie definiuje życie...


Niezbędnik obserwatorów gwiazd jest kosmosem emocji. Dosłownie. Emocjami przeładowany jest każdy rozdział, każda strona, każda linijka, słowo, przecinek i kropka. Mnóstwo miłości i strachu. I szaleństwa. W tej książce znajdziemy odpowiedź na pytanie, czym są emocje. Niezbędnik obserwatorów gwiazd nie definiuje tylko życia. Ta powieść definiuje także emocje.

Czujesz czasem, jakbyś nie był wewnątrz tą samą osobą, którą jesteś na zewnątrz?

Bohaterowie są genialni. Tacy niezwyczajnie zwyczajnie. Numer 21 niejednokrotnie wywołał uśmiech na mojej twarzy. Kocham w nim to, że miał nierówno pod sufitem - to było tak niesamowicie urocze. Zresztą każda postać Niezbędnika... jest na swój sposób urocza - Dziadek z różańcem babci, Erin oraz milczący Finley i ich piękne uczucie. Oni są tacy realistyczni i zwyczajni. I to wcale nie jest złe, bo zwykli ludzie są najlepsi na świecie!

Chciałem zrobić dla ciebie coś miłego (...) Kupiłem ci więc twój własny kosmos. <3 

Wisienką na torcie Niezbędnika obserwatorów gwiazd są liczne porównania do Harry'ego Pottera. To było świetne. Ogólnie cała powieść została napisana z genialnym dystansem do świata oraz z wielkim poczuciem humoru. Oby więcej takich książek!

Dzięki książce dostałam swój bilet do Hogwartu. W tej podróży będę musiała zmierzyć się z życiem i pokazać ludziom na ile mnie stać, aż wreszcie wyjdę z pociągu na peron szczęścia. Zanim mi się to uda będę musiała kilka razy zamilknąć, ale zawsze będę mogła wtedy spojrzeć w gwiazdy, żeby odnaleźć nadzieję...

Polecam, polecam, polecam! <3

MOJA OCENA: 10/10

Garść dreams'owych zapowiedzi {3}

Bohdan Butenko - Gapiszon i wędzone morze

Opis książki:
Kolejne przygody Gapiszona, jednego z najsłynniejszych polskich bohaterów komiksowych, którego wiele perypetii adaptowanych było przez Telewizję Polską w paśmie Wieczorynki. Tym razem Gapiszon poszukuje wędzonego morza, marząc o wielkich połowach!

Wędzone morze? Gdzie to jest?... Spytaj Gapiszona!

PREMIERA: 28 lutego 2014r.

Agata Widzowska-Pasiak
- Grzywą malowane 

Opis książki:

Kontynuacja powieści Koń na receptę.
Kolejne przygody Jagody i grupy dzieci, spędzających wakacje w Dąbrówce, widziane oczami nowej bohaterki, Gai.
W okolicy dzieją się niezwykłe rzeczy: inwazja królików, podejrzane ucieczki koni i innych zwierząt gospodarskich, dziwne malunki na murach Starego Młyna, muzyka dobiegająca z lasu i przemykająca postać Czarnego Maxa. To tylko niewielka część pasjonujących wydarzeń, które sprawiają, że dzieci ponownie jednoczą siły, aby rozwikłać tajemnicę białej klaczy i kolorowych koni.

                PREMIERA: 28 lutego 2014r.

Antonia Michaelis - Dopóki śpiewa słowik

Opis książki:

Jari ma osiemnaście lat i w porównaniu z najlepszym przyjacielem, Mattim, jest nieporadny w kontaktach z dziewczętami. Nic dziwnego. Żył dotąd w uporządkowanym świecie stałych norm i krochmalonych koszul – brakuje mu doświadczenia. To wszystko zmienia się, gdy spotyka Jaschę. Ta wywierająca niezwykłe wrażenie dziewczyna prowadzi go ze sobą do domu w samym środku leśnej pustelni. Tam Jari odkrywa świat piękna, finezyjnych ornamentów i zmysłowego upojenia. Ale wkrótce okazuje się, że Jascha skrywa pewną tajemnicę. I że za pięknymi złudzeniami kryje się porażająca prawda. Dom na odludziu. Błądzący wędrownik. Las, skrywający zbyt wiele grobów. I niebezpieczeństwo, które wychodzi poza granice wyobrażeń.

PREMIERA: 7 marca 2014r.

Widzicie coś ciekawego dla siebie? :)
Ja już nie mogę się doczekać lektury trzeciej pozycji, ponieważ poprzednia powieść tej autorki - Baśniarz - mnie zachwyciła. 

059. WYSTRZAŁOWA DZIEWIĄTKA

Tytuł: Wystrzałowa dziewiątka

Autor: Janet Evanovich

Liczba stron: 384

Wydawnictwo: Fabryka słów

Kategoria: sensacja

Słyszeliście kiedyś o Stephanie Plum? Pewnie tak. Jeśli nie, to na pewno „łowczyni nagród” Wam coś mówi. To trochę szalona dziewczyna z przedmieść New Jersey, która pracuje w firmie poręczycielskiej swojego kuzyna Vinniego. Jej zadaniem jest łapanie i dostarczanie na komisariat tych, którzy się Nie Stawili – tzw. NS-ów. W dziewiątej już części serii Stephanie ma do rozwiązania kolejną niełatwą sprawę. Czy i tym razem jej się uda?

Tym razem razem sprawa, którą próbuje rozwikłać Stephanie Plum, dotyczy Samuela Singha, który miał trzymiesięczną wizę z pozwoleniem na pracę. Okazuje się, że mężczyzna zniknął. Zadanie nie jest proste, Stephanie wyrusza tropem Hindusa, który doprowadza ją do samego Vegas. Żeby tego nie było mało, dziewczynę gnębi jakiś tajemniczy człowiek, posyłając jej kwiaty, a wraz z nimi makabryczne zdjęcia. Szczyt romantyzmu, nieprawdaż?

Największym plusem serii przygód o Stephanie Plum jest fakt, że nie trzeba zaczynać czytania od pierwszego tomu, można rozpocząć od dowolnej części. Dla mnie „Wystrzałowa dziewiątka” była pierwszym spotkaniem z łowczynią nagród. Nie musiałam czytać poprzednich tomów, żeby orientować się w treści książki. Nie trzeba się niczego domyślać, autorka opowiada nam o istotnych rzeczach z przeszłości.

Drugą (i chyba ostatnią) mocną stroną „Wystrzałowej dziewiątki” jest wątek kryminalny. Wybitny to on nie jest, ale ciekawy – owszem. Ani Stephanie, ani pomagający jej Komandos czy Lula nie mogą narzekać na nudę. Czytelnik zresztą też. Szkoda tylko, że  autorce nie udało się utrzymać w napięciu do ostatniej strony.

Największym minusem „Wystrzałowej dziewiątki” są bohaterowie. Gdy przeglądałam opinie poprzednich tomów, czytałam, że są oni ciekawi, barwi i zabawni. Serio? Oprócz babci Mazurowej i babki Belli chyba nikt mnie nie rozśmieszył. I tylko tę ostatnią mogę nazwać ciekawą. Reszty w żadnym stopniu nie polubiłam. Szczególnie nie przypadli mi do gustu Lula oraz Morelli.

„Wystrzałowa dziewiątka” to książka, która nie ma żadnego przesłania, nie promuje odpowiednich wartości, nie porusza problemów typu przyjaźń czy miłość. No bo nie okłamujmy się, flirtów naszej łowczyni nagród miłością nazwać się nie da. Brakuje tu nawet tej podstawowej wartości. Książka jest po prostu „pusta”. Skończyłam ją czytać wczoraj, a już dziś mało z niej pamiętam. Jutro w ogóle wyleci mi z głowy. Może to i dobrze…

Książka mi się nie spodobała. Bardzo mnie zawiodła. I nawet niespecjalnie rozbawiła. Humor „Wystrzałowej dziewiątki” po prostu do mnie nie trafił. W tej książce aż wieje od brzydkich słów i nieciekawych porównań. Generalnie nie polecam.

Moja ocena: 3/10

Recenzja została napisana dla przecudownego 
portalu literatura.juventum.pl!

058. JESTEŚ CUDEM

Tytuł: Jesteś cudem. 50 lekcji jak uczynić niemożliwe możliwym

Autor: Regina Brett

Liczba stron: 350

Wydawnictwo: Insignis

Kategoria: poradnik

Żadna prośba nie jest zbyt śmiała.
 Żadna potrzeba nie jest zbyt wielka.
 Nadzieja na cud nigdy nie jest absurdalna.

Niedawno na moim blogu pojawiła się recenzja pierwszej książki Reginy Brett - Bóg nigdy nie mruga - która okazała się balsamem dla mojej rozbitej duszy. Ona poskładała ją na nowo. Pierwszą rzeczą, którą zrobiłam po jej przeczytaniu, było pójście do empiku i kupienie drugiej książki tej autorki - Jesteś cudem. Znajdziemy tutaj kolejne pięćdziesiąt lekcji, tym razem autorka pokazuje nam jak uczynić niemożliwe możliwym. Przeczytałam ją i jestem już pewna, że w s z y s t k o jest możliwe.

Książka Reginy Brett pokazała mi, że ja także jestem cudem. Przez bardzo długi czas miałam problem z akceptacją siebie, dostrzegałam w sobie tylko wady, nie potrafiłam znaleźć w sobie niczego wartościowego. Zaczęło się to zmieniać dopiero w grudniu, gdzie w wyjątkowy sposób doznałam miłości Boga. Po raz pierwszy pomyślałam sobie wtedy, że może wcale nie jestem taka zła. Z dnia na dzień próbowałam polubić i zaakceptować siebie z wszystkimi wadami. Dzięki Urzekającej zaczęłam odkrywać w sobie piękno i walczyć z kompleksami. Jednak mimo wszystko dalej często miałam siebie dość i nie mogłam za nic siebie polubić. Gdy skończyłam czytać pierwszą książkę pani Brett zaczęłam traktować siebie mniej poważnie. I podziałało. Kilka razy nawet powiedziałam sobie "lubię cię". A to już dużo. Po przeczytaniu Jesteś cudem uwierzyłam w to, że jestem dość dobra. A Bóg kocha mnie dlatego, że jest Bogiem, a nie dlatego, że coś zrobiłam lub nie zrobiłam. To jest piękne! 

Ta książka jest... cudem. Niektóre lekcje odwróciły moje życie do góry nogami. Szczególnie jedna - módl się tak, jakbyś wierzył w każde słowo. Po przeczytaniu tego rozdziału po prostu nie wiedziałam, co z sobą zrobić. I dalej nie wiem. Lekcje o wykorzystaniu potęgi nadziei, wyolbrzymianiu dobra i marzeniach również wywołały u mnie takie emocje. Regina Brett pokazuje, że naprawdę warto walczyć o marzenia oraz je doceniać. Odkryła ona przede mną również sekret życia, który nie jest żadnym sekretem. On przenika całe życie. Wzruszyła mnie także lekcja 24 - Bóg nigdy nie powołuje silnych. Czasem musisz być dość słaby, żeby mu służyć. Właśnie to było mi potrzebne.

(...) gdy u kresu naszych dni staniemy przez Bogiem, żeby osądził nasze życie, Bóg zapyta:„Gdzie twoje rany?”. Zbyt wielu z nas odpowie: „Nie mamy żadnych ran”. A wtedy Bóg zapyta: „Więc nie znalazłeś nic, o co warto było walczyć?”

Po przeczytaniu ostatnich słów książki(trzeba się cieszyć) już nic nie było takie jak wcześniej. Ona przepełniła mnie radością i miłością. Jesteś cudem to niekończąca się podróż wgłąb siebie, wgłąb pragnień, życia, lęku i przeżyć. Nie mam zamiaru jej z niej rezygnować. Może nie będzie to prosta podróż, ale każda przeszkoda jest misją od Boga.

Nasze życie jest pełne cudów. Możemy się ich dopatrywać w każdej chwili. Cudem są przecież zwyczajne rzeczy - pobudka, uśmiech, promienie słońca... Każdy dzień kryje w sobie cud i żaden nie jest podobny do drugiego. Czy to nie jest piękne? Budząc się otrzymujemy 86400 sekund, aby odkryć 86400 cudów. I tylko od nas zależy czy je odkryjemy, niewykorzystana reszta nie przechodzi na konto następnego dnia. Nie zmarnuj ani sekundy! 

Albert Einstein kiedyś powiedział, że są dwie drogi, aby przeżyć życie. Jedna to żyć tak, jakby nic nie było cudem. Druga to żyć tak, jakby cudem było wszystko. Po przeczytaniu tej książki postanowiłam iść tą drugą drogą. Czy się uda? Okaże się. I Was również do tego zachęcam. Jesteś cudem, uwierz mi! 

Życie jest piękne. Naprawdę. Musimy się tylko nauczyć je cenić. A wtedy bez problemu cudem będzie wszystko. 

Jeśli się dziś obudziłeś, to Bóg jeszcze z tobą nie skończył!

MOJA OCENA: 10/10!

057. WICHROWE WZGÓRZA

Tytuł: Wichrowe wzgórza

Autor: Emily Brontë

Liczba stron: 448

Wydawnictwo: MG

Kategoria: klasyka

Czy ty chciałabyś żyć z własną duszą w grobie?

Przenieśmy się na chwilę do przełomu XVIII i XIXw. Wuthering Heights. Właściciel tego miejsca przywozi do domu bezdomnego chłopca, które znalazł na ulicach Liverpoolu. Nakazuje swoim dzieciom traktować go jak brata. Między chłopcem a Cathy rodzi się bardzo silna więź, a z upływem czasu to uczucie staje się wręcz niebezpieczne, mściwe, pełne namiętności i nienawiści, obnaża przed nami prawdę o ludzkiej naturze...

Oddałam mu swoje serce, a on rozszarpał je na kawałki i rzucił mi w twarz.

Wichrowe wzgórza to książka, która jest towarzyszką czytelników od wielu pokoleń, o której głośno było od zawsze. Znajduje się na liście 100 Tytułów BBC. Wichrowe wzgórza Planowałam przeczytać od początku gimnazjum. Wypożyczałam je kilka razy z biblioteki, ale nie przeczytałam więcej niż dwie strony. Sama nie wiem, dlaczego... Podobno do czytania klasyki trzeba dorosnąć. Dopiero w tym roku dzięki wydawnictwu MG miałam przyjemność przeczytać tę powieść w nowym tłumaczeniu pana Piotra Grzesika. Książka zachwyca, gdy tylko się na nią spojrzy. Czy ta okładka nie jest cudowna? 

Książka jest dla mnie jedną wielką tajemnicą. Jednak nie mam odwagi, żeby zacząć szukać odpowiedzi na moje pytania. Najpiękniejsze jest to, co nie wypowiedziane, lecz zostało napisane wszystko, co było trzeba.

To jedna z najmroczniejszych historii, jakie w życiu poznałam. Wcale nie są potrzebne demony, wampiry ani duchy, żeby poczuć strach podczas czytania. Żeby opisać nieszczęście wcale nie potrzeba przegranej walki z paranormalnymi istotami. Wystarczy ludzka samotność, niespełniona miłość, kłótnie, zazdrość, chęć zemsty... 

Autorka niesamowicie dobrze wykreowała postacie. W żaden sposób nie próbowała ich idealizować, każdą postać przedstawiła jako osobę pełną wad, ukazuje nam ich w najgorszej postaci. Emily Brontë pokazała nam przede wszystkim dusze bohaterów, a zrobiła to we wstrząsający sposób. 

Powiedziałam mu, że jego niebo byłoby tylko na wpół żywe, a on odparł mi na to, że moje byłoby pijane; ja powiedziałam, że w jego niebie zasnęłabym, a on, że w moim nie mógłby oddychać; i zaczął bardzo się złościć.

Panie i Panowie, na koniec chciałabym Wam jeszcze kogoś przedstawić... Przed Wami główny bohater Wichrowych wzgórz - jego wysokość Smutek. Jest on na każdej stronie książki, odczuwalny niemal namacalnie. A radość zjawia się po to, żeby przypomnieć tam o smutku... 

Wichrowe wzgórza trzeba przeczytać. Nie jest to książka, którą czyta się w autobusie, pociągu czy na szkolnym korytarzu. Do czytania potrzeba ciszy i spokoju, aby pospacerować po wrzosowiskach własnej wyobraźni i przemyśleć wszystko, co zostało napisane. 

Kocham ciebie, choć mnie zabijasz, lecz czy mogę wybaczyć ci to, że zabijasz siebie?

MOJA OCENA: 8/10

Za możliwość przeczytania książki i powierzone mi zaufanie dziękuję Wydawnictwu MG!

Dreams'owe zapowiedzi: "W pewnym teatrze lalek" Lidia Miś {2}

Kilka słów o książce:
Książka W pewnym teatrze lalek w sposób zabawny, a zarazem wzruszający opowiada o kształtowaniu charakteru, partnerskich relacjach i przynależności do grupy. To opowieść o budowaniu własnej tożsamości, rozpoznawaniu emocji oraz o otwartości na potrzeby innych.
Do teatru lalek przybywa nowa marionetka Perełka. Jest niedoświadczona i nigdy nie występowała na scenie.
Do roli aktorki pomagają jej przygotować się nowi przyjaciele: Kamilla, Babcia, Miś i Kaczka.
Plejada marionetek, jawajek i pacynek wiedzie na pozór beztroskie życie, co rusz wcielając się w nowe kreacje.
Okazuje się jednak, że aktorstwo niesie ze sobą wiele wyzwań, a teatr jest czymś więcej niż pracą – jest całym ich światem!

Premiera: 23 lutego 2014r. 

Już niedługo na moim blogu pojawi się recenzja tej książki. Czy się spodoba? Zobaczymy. Na razie zapowiada się ciekawie!

Miłego weekendu! :) 

056. NA SZCZĘŚCIE MLEKO...

Tytuł: Na szczęście mleko...

Autor: Neil Gaiman

Liczba stron: 160

Wydawnictwo: Galeria książki 

Kategoria: literatura dziecięca/młodzieżowa

- To ja uratowałem świat – odparłem. – Nie mleko.

Brakło mleka… I co teraz? Z czym teraz dzieci zjedzą płatki? A co tata doda do herbaty? Wszystko byłoby prostsze i piękniejsze, gdyby mama była w domu. Ale niestety musiała wyjechać. Kto teraz uda się po mleko? Las rąk… Padło na tatę, bo przecież dzieci są za małe, żeby pójść do sklepu. Trzeba iść jak najszybciej! Tata wyszedł i… przepadł. Nie ma go. Dzieci czekają i czekają, a kiedy tata wreszcie wraca, opowiada swoim potomkom historię o tym, jak porwali go kosmici.

Książka Na szczęście mleko… była moim pierwszym spotkaniem z Gaimanem, lecz na pewno nie ostatnim. O autorze słyszałam wiele dobrego, więc jeśli tylko będę miała okazję, sięgnę po inne jego książki. Jeśli Gaiman potrafi zmienić zwykłe wyjście do sklepu w podróż w czasie, to nie mogę się doczekać następnego spotkania z tym autorem. Widać, że pomysłów mu nie brakuje.

Książeczka jest króciutka. Zaczęłam ją czytać w piątkowy poranek i skończyłam po dwudziestu minutach. Przeczytałam od deski do deski z uśmiechem na twarzy. Nie pamiętam, kiedy ostatnio jakaś książka tak mnie rozbawiła. Jest to zdecydowanie jedna z najzabawniejszych pozycji, jakie miałam okazję przeczytać. Ta opowieść rozśmieszy małe dziecko, nastolatka, a także dorosłego. I dzień rozpoczęty skręcaniem się ze śmiechu z powodu min pt. „brak herbaty”, szalonych pomysłów i genialnych słów musiał być dobry.
Podczas czytania nie nudziłam się ani chwili. Jedno wydarzenie goni drugie, cały czas coś się dzieje, a główny bohater nie ma ani chwili odpoczynku. Postaci są bardzo ciekawe i dobrze wykreowane. Profesor Sweg, wumpiry, policja galaktyczna – genialni są! A wisienka na torcie to świetne ilustracje, które znajdują się na prawie każdej stronie.

Nie wiedziałam, czego mam się spodziewać po lekturze. Książka o mleku – brzmi ciekawie, nie powiem, że nie. I było ciekawie, nawet bardzo. Na szczęście mleko… jest bardzo ciepłą lekturą, która ogrzeje i rozbawi każde serduszko w najmroźniejszy dzień. Po przeczytaniu musiałam koniecznie napić się mleka. Na szczęście miałam je w lodówce, dzięki czemu uniknęłam spotkania z kosmitami. Bo nawet najzwyklejsze czynności mogą zakończyć się niezapomnianą przygodą…

- Ale jeszcze nie jest później – zauważył profesor Steg. – Wciąż jest teraz. Później będzie dopiero później.

MOJA OCENA: 7/10

Recenzja została napisana dla przecudownego
portalu literatura.juventum.pl!

Najlepiej dobrane pary w literaturze

Nie lubię walentynek. Dla mnie to jedna wielka komercja. Oczywiście, nie mam nic do osób, które świętują
to święto. Chociaż niesamowicie irytują mnie nastolatki, którzy narzekają, że nie mają z kim świętować walentynek, że w ten wieczór będą sami. Jejku, pomyślcie o osobach, które spędzają Dzień Matki bez mamy lub Dzień Ojca bez taty...
Ja do tej pory raczej ignorowałam to święto i w tym roku miałam takie same plany. Jednak dzisiaj siedząc na lekcji wpadłam na pomysł, żeby dodać kilka postów związanych z miłością w literaturze. Walentynki to jedno, a książkowe historie miłosne to już inna sprawa. Czy się spodoba? To się okaże!

Na pierwszy ogień idą najlepiej dobrane pary w literaturze. Z natury jestem niepoprawną romantyczką to bardzo często obdarzam uczuciem książkowych bohaterów płci przeciwnej. To okrutne, że oni żyją w książkach. Podobnie, jak wiele czytelniczek szukam swojego Finnicka, Jace'a czy Gusa. Jednak niektórzy są wręcz stworzeni do swoich książkowych połówek. Oto lista kilku par, które mnie zauroczyły.

HAZEL GRACE LANCASTER I AUGUSTUS WATERS

Chyba każdy, kto przeczytał Gwiazd naszych wina uważa, że Hazel i Gus idealnie do siebie pasują.
Ja, oczywiście, też tak sądzę, mimo że jestem na zabój zakochana w Gusie.

LILY I JAMES POTTER

Moja ulubiona para z serii o Harrym Potterze. Oni są po prostu i d e a l n i. I mimo, że to, co Snape czuł do Lily było naprawdę przeurocze, to do niej pasuje jedynie James. Oni są razem przecudowni! O nich najchętniej przeczytałabym osobną książkę.

KATNISS EVERDEEN I PEETA MELLARK

Peeta oczywiście skradł mi serduszko, ale to uczucie między nim a Katniss jest tak niesamowicie urocze, że nie potrafię tego opisać słowami. 

LENA HALOWAY I ALEX SHEATHES

Powiem Wam coś. Nie jestem nikim wyjątkowym. Jestem zwyczajną dziewczyną. Mam niecałe metr sześćdziesiąt wzrostu i jestem przeciętna pod każdym względem. Ale znam pewien sekret. Możecie zbudować mury aż do nieba, a mnie i tak uda się nad nimi przefrunąć. Możecie mnie przygwoździć do ziemi tysiącami karabinów, a i tak stawię opór . I jest nas tutaj wielu, więcej niż wam się wydaje. Ludzi, którzy odmówili zejścia na ziemię. Ludzi, którzy kochają w świecie bez murów, kochają aż po nienawiść, aż po bunt, wbrew nadziei i bez lęku. K o c h a m C i ę. Pamiętaj. Tego nam nie odbiorą.

TONKS I LUPIN

W Harrym Potterze jest wiele par, które mnie zauroczyły. Oprócz Jamesa i Lily uwielbiam Tonks i Lupina. Ich historia jest tak bardzo wzruszająca, piękna oraz smutna. Szkoda, że w książkach znajduje się mało scen z ich udziałem. O nich również przeczytałabym osobną książkę!

Do listy mogłabym dodać jeszcze Annę i Abla z Baśniarza, Clary i Jace'a z Darów Anioła, Julię i Adama z Dotyku Julii i... no tak. Kolejna niekończąca się lista. Wiele książkowych historii miłosnych mnie zauroczyło i wzruszyło. Są niesamowicie piękne. W ogóle miłość w książkach jest wspaniale pokazana. Romantyczne i wzruszające sceny zawsze poprawiają mi humor i sprawiają, że jestem szczęśliwszym człowiekiem. Uwielbiam porzucać codzienność dla takich historii! 

Dobranoc, śpijcie z aniołkami!

055. SPOJRZENIE ELFA

Tytuł: Spojrzenie elfa

Autor: Katrin Lankers

Liczba stron: 352

Wydawnictwo: Dreams

Kategoria: fantasy

„Miłość i logika są jak słońce i księżyc. Kiedy jedno wschodzi drugie zachodzi...”

Mageli jest śliczną i utalentowaną muzycznie szesnastoletnią dziewczyną. Mimo tego jej rówieśnicy ją odrzucają i jest przez nich, po prostu, nielubiana. Nie potrafi porozumieć się z najbliższymi i zaczyna podejrzewać, że nie mieszka z jej biologicznymi rodzicami. Po kłótni z matką, wybiega w nocy z domu i pobliskim lesie zostaje napadnięta przez dwóch podejrzanych typów. Ratuje ją młody chłopak, który okazuje się elfim księciem, jednak nie może wytłumaczyć, w jaki sposób znalazł się wśród ludzi. Erin i Mageli spotykają się jeszcze kilka razy, na pograniczy snu i jawy. Kiedy chłopak w tajemniczych okolicznościach znika, dziewczyna wyrusza do krainy elfów...

Początek książki był po prostu ma-sa-kry-czny. Nie dość, że nudny, to jeszcze zaczynało się naiwnie i schematycznie. Główna bohaterka bardzo mnie irytowała, co zresztą nie zmieniło się do końca. Oczekiwałam, że powieść będzie dobra i mniej więcej do setnej strony książki miałam wrażenie, że się przeliczyłam. Chciałam już w pierwszych rozdziałach spisać ją na straty. A okazało się, że wcale nie jest taka zła. Spojrzenie elfa okazało się bardzo ciekawą pozycją, mimo swojej naiwności. Już któryś raz sprawdza się zasada, żeby nie oceniać książki po pierwszych stu stronach.

Czyż okładka Spojrzenia elfa nie jest piękna? Od razu, gdy ją zobaczyłam, wiedziałam, m u s z ę ją mieć. To zdecydowanie jedna z najśliczniejszych książkowych okładek. Czcionka, jaką został napisany tytuł i rozdziały, również jest cudna!

Katrin Lenkers stworzyła coś naprawdę uroczego! Pisałam już kiedyś, że uwielbiam elfy? Jeśli nie, to piszę teraz. Elfy i wróżki fascynowały mnie od zawsze, więc książkę zaczęłam czytać z wielką radością. Jak już pisałam wcześniej, książka początkowo mi się nie podobała. Wszystko zmieniło się, gdy Mageli zjawiła się w przecudownej krainie elfów! Od tego momentu nie mogłam się oderwać. Elfi świat po prostu mnie zauroczył.

Styl autorki jest dobry, lekki i taki bardzo miły. Za krainę elfów mogę dać jej ocenę 11/10. Ten świat niesamowicie mnie zauroczył. Podczas czytania czułam, że naprawdę jestem w Engimali. Obok Narnii jest teraz moją ulubioną magiczną krainą. I plus dla autorki za świetne połączenie dwóch światów - tego elfiego i ludzkiego. Bardzo mi się to spodobało.

Elfy zostały wykreowane na szóstkę. Chciałabym wśród nich żyć. Ich społeczność została pokazana w książce naprawdę bardzo dobrze i nie da się ich nie polubić. Gorzej wyszło z głównymi bohaterami... Gdyby nie to, że Mageli została pokazana jako chodzący ideał, to bym ją naprawdę polubiła. Nie wylądowała, wprawdzie, na mojej czarnej liście, ale nie pozostanie w mojej pamięci specjalnie długo. Erin też jakoś specjalnie mnie nie zachwycił. Ciekawszą postacią zdecydowanie był Ondulas, tak, tego elfa poznać bym bardzo chciała... Może on pozostanie w mojej pamięci na dłużej. I Alawin - ta kobieta jest świetna!

Jeśliby się uprzeć, to w książce można się doszukać morałów. W Spojrzeniu elfa został poruszony temat poszukiwania własnej tożsamości, a także brak akceptacji czy odrzucenie. A to wszystko pokazane tak uroczo, że aż uśmiech się pojawia podczas czytania.

Książka może i jest naiwna, ale mimo to skradła moje serduszko. Uwielbiam w niej tę delikatność. Jest bardzo urocza i sympatyczna, a nawet można doszukać się czegoś mądrego. Z czystym sumieniem mogę Wam polecić Spojrzenie elfa, jeśli szukacie czegoś lekkiego i niewymagającego.

„Przecież to od ciebie zależy, co robisz z czasem.”

MOJA OCENA: 7/10

Za książkę i powierzone mi zaufanie dziękuję Wydawnictwu Dreams! 

054. BÓG NIGDY NIE MRUGA

Tytuł: Bóg nigdy nie mruga. 50 lekcji na trudniejsze chwile w życiu

Autor: Regina Brett

Liczba stron: 320

Wydawnictwo: Insignis

Kategoria: poradnik

„Nieważne, co ci się przytrafia, ważne,jak to wykorzystasz.Życie przypomina grę w pokera.Nie masz wpływu na to, jakie dostaniesz karty- ale tylko od Ciebie zależy, jak rozegrasz partię.”

Mieliście(lub może macie) takie wrażenie, że podczas Waszych narodzin Bóg mrugnął? Myśleliście, że je przegapił i nigdy nie dowiedział się, że przyszedłeś na świat? Nic z tych rzeczy! Bóg nigdy nie mruga! To, że spotkało Cię wiele przykrości, wcale nie oznacza, że Bóg o Tobie zapomniał. Bo życie jest nie sprawiedliwe, ale i tak jest dobre. Naprawdę! Nie wierzysz? Weź czystą kartkę papieru i z jednej strony wypisz przykrości, które Cię spotkały w ostatnim miesiącu, roku albo życiu. Następnie odwróć kartkę i zapisz piękne chwile oraz wszystkie dobrze rzeczy, z tego samego okresu czasu. Która lista jest dłuższa? Jeśli ta druga, to ta książka jest dla Ciebie. A jeżeli uważasz, że w życiu nic dobrego Cię nie spotkało i nie spotka, to sięgnij po nią jak najprędzej! 

Książka Bóg nigdy nie mruga jest zbiorem pięćdziesięciu felietonów, w których znajdziemy pięćdziesiąt rad
na trudniejsze chwile życiu. I nie tylko. Na każde chwile. Ta książka jest owocem wszystkich cierpień autorki, której życie nie szczędziło. I to jest wspaniałym przykładem, że wszystkie cierpienia są po coś. Autorka przeżyła wiele trudnych chwil, ale dzięki temu mamy tę niesamowitą książkę! 

„To wybór,a nie przypadek, decyduje o twoim przeznaczeniu. Sam musisz zdecydować, ile jesteś wart, jaką odgrywasz rolę w świecie i w jaki sposób nadajesz mu sens. Nikt inny nie dysponuje tym,
co ty - twoim zestawem talentów, pomysłów, zainteresowań. Jesteś oryginalnym egzemplarzem. Arcydziełem.”

Książka jest dla każdego. Nie bójcie się słowa "Bóg" w tytule. Owszem, znajdziemy w książce kilka odniesień do religii, wiary czy modlitwy, jednak są one uniwersalne. Felietony zwracają uwagę na to, co w życiu najważniejsze. Zawierają wiele genialnych myśli i świetnych rad. Niektóre już przepisałam i powiesiłam na szafie. Przeczytajcie, bez względu na wyznanie! Z tej książki każdy może wynieść coś dla siebie. Nie trzeba się też bać tych "50 lekcji". Spokojnie, nie ma kartkówek ani ocen. 

Niektóre rzeczy, o których wspomina Autorka, są oczywiste, ale to właśnie jest piękne. Banały są zdecydowanie najlepsze, a tak często o nich zapominamy. Książkę przeczytałam w idealnym momencie. Gdyby nie ona, nie przetrwałabym tego tygodnia. Dzięki niej powoli godzę się z przeszłością i coraz rzadziej psuje mi teraźniejszość. Teraz już nie boję się rozgniewać na Boga - wiem, że on to wytrzyma. Bałam się, że nie dam rady przetrwać tego tygodnia, że nie udźwignę tego wszystkiego. Ale się udało. Bo Bóg nigdy nie daje nam więcej, niż potrafimy udźwignąć. 320 stron wspaniałości! Bóg nigdy nie mruga działa jak ten spadochron z okładki. W życiu nietrudno o upadek - mniejszy lub większy. A książka pozwala powoli, z góry spojrzeć na własne życie i sprawić, by także inni patrzyli na nas jak na kogoś wyjątkowego. A wszystkiemu przypatruje się wielki Bóg, który nigdy, przenigdy nie mruga. 

„Bóg nigdy nie daje nam więcej, niż potrafimy udźwignąć. Niektórzy z nas potrafią znieść więcej, inni mniej. Nawet jeśli dostaniemy do dźwigania część nieba, nie będzie to ciężar. Będzie to dar."

Jaka była moja pierwsza myśl po zakończeniu książki? ŻYCIE JEST DOBRE. PIĘKNE. WSPANIAŁE. CUDOWNE. NIESAMOWITE. Tak, również niesprawiedliwe i nieidealne. Dzięki tej książki uśmiech nie chce mi zejść z twarzy. Uśmiecham się do książki, monitora, podręcznika, kubka, poduszki... 

Książka jest na swój sposób magiczna. Wyzwoliła ona we mnie tęsknotę do bycia lepszym człowiekiem. Ona mnie zmieniła. Dotknęła mojej duszy, ale jej nie rozbiła, jak Baśniarz, Moja siostra mieszka na kominku czy Gwiazd naszych wina. Te trzy wspaniałości złapały mnie za duszę i rozbiły na miliony kawałków. A książka Reginy Brett poskładała ją na nowo, naprawiła powoli to, co chwiało się i dygotało.

Autorka nie próbuje nam pokazać jaka to jest mądra i wspaniała, choć, notabene, owszem taka jest. Pokazuje, że ona także w przeszłości popełniała błędy. Podczas czytania otworzyło mi się w duszy nowe oko i spojrzało na świat pod zupełnie innym kątem...

„Nie przesadzaj. Świat się nie kończy. To tylko turbulencje. Samolot jest bezpieczny. Ma dobrego pilota. Siedzisz na właściwym miejscu. Trafiłeś po prostu na powietrzny wir. Poczekaj. To minie.”

MOJA OCENA: 10/10

Wyniki konkursu!

W styczniu na moim blogu organizowany był konkurs, w który do wygrania była książka Richarda Paula Evansa Szukając Noel. Zadaniem konkursowym było napisanie swoich trzech ulubionych cytatów książek(w tym jednego, który Was rozśmieszył). W konkursie wzięło udziału 56 osób. Serdecznie dziękuję każdemu! 

Ale nie przedłużajmy... Książka Szukając Noel wygrywa...

...Doomisia ♥
Gratuluję! 

Jeszcze raz dziękuję każdemu za udział - miło było czytać te wszystkie cytaty :)

Dużo uśmiechu i niech los Wam zawsze sprzyja!

Podsumowanie stycznia!

1/12 roku za nami!
Jaki był styczeń? Dobry, chociaż nieidealny. Było kilka gorszych chwil, ale więcej tych pięknych. Pisałam już o tym na moim drugim blogu, więc nie będę się powtarzać. Pod względem książkowym styczeń był naprawdę dobry, ponieważ udało mi się przeczytać 13 książek.



PRZECZYTANE KSIĄŻKI:
Urzekająca. Odkrywanie tajemnicy kobiecej duszy - John Eldredge, Stasi Eldredge
Oskar i pani Róża - Éric-Emmanuel Schmitt
Prowincja pełna czarów - Katarzyna Enerlich
Legenda. Rebeliant - Marie Lu
Szukając Alaski - John Green
Dopóki mamy twarze - Clive Staples Lewis
Dziecko Noego - Éric-Emmanuel Schmitt
Wizje - Daniela Sacerdoti
Przypływ - Daniela Sacerdoti
Siedem minut po północy - Patrick Ness
Moja siostra mieszka na kominku - Annabel Pitcher
Chłopiec w pasiastej piżamie - John Boyne
Na szczęście mleko… - Neil Gaiman
ILOŚĆ PRZECZYTANYCH STRON:  3546, czyli ok. 115 stron dziennie
LICZBA WPISÓW NA BLOGU: 16
LICZBA RECENZJI: 9
LICZNIK ODWIEDZIN OD POCZĄTKU BLOGA: + 5879 = 38406
LICZBA KOMENTARZY OD POCZĄTKU BLOGA: + 221 =  1002
LICZBA OBSERWATORÓW: + 42 = 145
LICZBA FANÓW NA FANPAGE : + 33 = 159
KSIĄŻKA, KTÓRA NAJBARDZIEJ MI SIĘ SPODOBAŁA:  Moja siostra mieszka na kominku oraz Dopóki mamy twarze
KSIĄŻKA, KTÓRA NAJBARDZIEJ MNIE ROZCZAROWAŁA: Prowincja pełna czarów

Na moim blogu w styczniu odbył się konkurs, którego wyniki pojawią się w najbliższych dniach. Pojawiła się także prawie-recenzja Pisma Świętego, można było również przeczytać o o idealnych mężczyznach, którzy istnieją tylko w książkach, o najcudowniejszych bajkach Disney'a oraz o moich ulubionych filmach.

Ze stycznia mam bardzo malutko zdjęć,
powyżej z Karolką we Wrocławiu <3

Styczeń był pełen radości i jeśli w każdym następnym miesiącu tego roku będzie jej jeszcze więcej, to w grudniu chyba umrę ze szczęścia! :) 

Początki lutego będę trudne, ponieważ wracamy do szkoły i po styczniu, w którym miałam sześć dni lekcji, trudno będzie się przestawić. Damy radę! Co ma być to będzie, a jak już będzie to trzeba będzie się z tym zmierzyć! 
Życzę Wam wszystkim duuużo radości i spokoju w lutym! A także książek, książek i jeszcze raz książek oraz czasu na czytanie :)